مقایسه روش های تغذیه ای متناوب و بلوس بر میزان آسپیراسیون تنفسی در بیماران مبتلا به سپسیس بستری در بخش های مراقبت های ویژه: یک کارآزمایی بالینی تصادفی سه سوکور

مقدمه: تغذیه یک نیاز اصلی بشر و یک چالش بزرگ در بخش‌های ویژه است و می‌تواند عامل خطرزا در ابتلا به عفونت باشد و کمبود آن یا سوء تغذیه با عوارض متعددی همراه خواهد بود. در بیماران بخش‌های ویژه حمایت تغذیه‌ای معمولاً به صورت گاواژ است که با عوارض متعددی مانند آسپیراسیون همراه است. هدف: هدف کلی این مطالعه مقایسه دو روش تغذیه بلوس و متناوب بر میزان آسپیراسیون بیماران مبتلا به سپسیس بستری در بخش‌های مراقبت ویژه می‌باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی سه سو کور بوده که به مدت سه روز روی 60 بیمار مبتلا به سپسیس بستری در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان چمران تهران در سال 95- 1394 انجام شد. بیماران در سه گروه بلوس، متناوب و کنترل جای گرفتند که در هرگروه بیست بیمار مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی آسپیراسیون تنفسی محلول متیلن بلو به محلول غذایی اضافه شد و هنگام ساکشن لوله تنفسی، ترشحات ریوی از نظر وجود رنگ آبی متیلن بلو مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تحلیل داده‌ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. یافته‌ها: نتایج به دست آمده از آزمون کروسکال والیس بیان‌گر عدم وجود تفاوت معنی دار در بین سه گروه از نظر تعداد دفعات آسپیراسیون در روزهای اول، دوم و سوم (0/05‌P>) بود. همچنین آزمون فریدمن و کوکران هم نشان دادند که در آسپیراسیون تنفسی بیماران در سه روز متوالی تغییر معنی‌دار آماری ایجاد نشد (0/05‌P>). بحث و نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد هیچ تفاوت معنی‌داری از نظر میزان آسپیراسیون در سه گروه با روش‌های تغذیه‌ای بولوس، متناوب و متداول (کنترل) مشاهده نشد. انجام مطالعات بیشتر با حجم نمونه بالاتر و دوره زمانی طولانی‌تر پیشنهاد می‌شود.